Iragarki hau irakurritzeak, beste bi haur basatien historioa burura ekarri dit. Bata basoan aurkitutako mutiltxo baten historia da, bestea berriz, gela illun batean izkutaturik eduki zuten neskato batena. Hiru historioetan gauza amankomunak aurkitu ditut, beraz hainbat hipotesi ziurtatzeko aukera ematen digutela esaten ausartuko nintzateke.
Antzekotasunak aipatzen hasiko naiz. Alde batetik azpimarratzeko da, hiru haurrek nerabezaro garaian aurkitu zituztela, gutxi gora-behera adin tarte berean. Bestalde, aurkitu ondoren jasotako estimuluak ere antzekoak zirela esango nuke, beno azken kasua estimulazio gutxien jasotakoa bezela izendatuko nuke. Naiz eta Euskal Herriko haur basatiaren kasuan estimolazioak eta ikasketa prozesua oso pobrea iruditu, beste haurrekin landutako errepikapenezko ikasketak ere ez nituzke egikitzat joko. Halere ohartzen naiz, garaiak ere ezberdinak zirela eta pedagogi munduan , egun ikertzeko asko badugu, garai hartan are gehiago. Animali instintua ere hiru kasuetan antzematen zen, hau da, animaliak bezala heziak izan ziren, ez baitzieten sozializazio prozesua burutzeko aukerarik eman. Gizartearen partaide izateko, aurretik esandako gizarteratzeko hainbat pauso eman behar dira, eta ezinbestekoa da hizkuntza ikastea, gure hiru haurrek berriz ez zekiten mintzatzen.
Haur hauekin gizarteratzeko lanetan hasi zirenean, oinarrizko arauak erakusten hasi ziren. Lau hanketan ibiltzetik, bi hanken gainean ibiltzeko gaitasuna ematea. Higienea ere garrantzizkoa zela adierazten saiaten ziren , elikadurari ere garrantzia ematen zioten eta jatorduak mahaian eserita egin behar zirela, eskuak alde batera utziz eta goilara eta sardeska erabiliz. Nire ustez, guzti hau erakustea ez dago gaizki, baina garrantzi handigoa duten beste hainbat arauekin hastea izango litzateke egokiagoa. Adibidez, beraiek eroso sentitzen diren lekuetara joanez, beraiekin komunikatzeko lanetan hasiko nintzateke, beti ere bere orduko behar eta plazerra ematen dioten egoerak erabiliz. Hau da, derrepente, gure gizartean sartu beharrean, guk ere esfortzu bat egin beharko genuke, urte hauetan bizi izan duena ulertu ahal izateko.
Kasu ezberdin hauek ezagutu ondoren, ondorio ezberdinak atera ditzakegu. Alde batetik esan behar da, haur hauek jasotako estimulazioaren ondoren komunikatzeko hizkuntza kodea ez zutela ikasi. Zergatik ez zuten komunikatu al izateko hizkuntzarik barneratu? Jaiotzean adin urritasuna zutelako eta beren gaitasunak urriak zirelako? Edota nerabezaroa bitartean hizketan ikaste ez baduugo, ondoren ezinezkoa delako?
Esan bezala ezingo dugu sekula jakin haur hauek basoan edota gela illun batean izkutatzeko arrazoia zein izango zen. Adimen urritasuna zutela eta gizartearentzat estorbu eta gurasoentzat lotsa arrazoia zelako... Gurasoak patologiaren bat izango zutelako...
Halere goraipatu nahiko nuke, haur hauek adin urritasunarekin jaio ala ez, urte horietan galdu dituzten estimulazioak, ikasketak, maitasunak, ziurtasunaren sensazioak...eta abar luze batek duen garrantzia. Testuinguruaren garrantzia ukaezina dela ziurtatzen digute haur hauen egoerak.
Nik defendatzen dudan postura hauxe da, nerabezaro garai bitarte ez bada hizkuntza bat lantzen, ondoren edozein hizkuntza ikasteko gaitasuna itzaltzen dela.
Egilea: Irma Guillen
No hay comentarios:
Publicar un comentario